Kitschinsect – 27 Kasım 2009 – http://kitschinsect.blogspot.com/
sessizlik geçiyor şehirden
onu bunu ve şunu kenara bırakıyorum
okuduğum öyküdeki karakteri
tek sayfa darbesiyle öldürüyorum
pencereden içeri girmeye çalışan
ışığı perdelerin arasına sıkıştırıyorum
ve ağaçtan düşen yaprak gibi
kendimi yatağa düşerken buluyorum
soluksuz okuduğum
o öyküye dönüyorum
ya da o bana
evrenim sayılardan oluşmuyor
onları hiç anlamadım
öyküyle yatağımda
bir sağa bir sola dönüyorum
şekilsiz ama hacimli
varlıklar oluyoruz
tüm düşündüklerimi
bir anda söylemek istiyorum
bir dilim pasta
kahve kokusu
kitap yığını
sararan yapraklar
ve ev
sessiz
kendimi unutuyorum
bazen mi yoksa her zaman mı
bilmiyorum
olan ve olacak olan arasındaki
gerilimi
kendimi zamana kurban ederken
olduğum yerde kalıyorum
varlığım boyumdan büyük
aklımla çelişiyor
kendimi süpürüyorum
çöplüğün içine doğru
içi dışından farklıymış
gibi sanarak
kapladığım alan değişmiyor
şehirdeki parazitlerden biri oluyorum
sessizliği bozan
o yüzden
sessizlik geçiyor
ve gidiyor şehirden
