celâl hikmet / celalhikmet@hotmail.com
sessizliğin karşısında dikilen bu ambulans sireni
geceyi ben soymadım ki
hayat
bütün çıplaklığıyla kendini sundu bana
ve gıkını bile çıkarmadı
kokusunu duymadan arkamı dönup giderken
bu yalnızlığın tohumunu sen attın içime
alışmak zor değil
gecenin karşısına dikilen bu ölüm sessizliği
ruhumu ben ıslatmadım ki
iyisi mi
parmaklarımı bile duymadan bırak burada beni
ve intihar süsü ver gidişine
gıkımı bile çıkarmam benimle kalacaksa eğer suç aletin
değer verdiğim ne varsa
üstüne yemin edebileceğim
beni dünyaya iğneleyen ne varsa
sok içine ve götür yanında
görmüyor musun
annesini terk eden bir nehir gibi
gözyaşlarım terk ediyor yüzümü
ağlayamamak bir insanda nasıl durur
yakışır mı siyahın üstüne bu kan damlaları
intihar etmeyi ben de bilirim yaşatmana gerek yok
sen giderken arkadan bakıp tanrıya kavuşmayı
ben de bilirim
cümleler yetmeli anlatmaya içimdeki hezimeti
camları titreten bu ayak sesleri
uykumu kaçırtan bu çıldırma
aklımı kaçırtan etine dokunan erkek dişleri
yoksa ben de bilirim
ağlarken başka bir memeden süt emmesi
ve geçmişine gömmesini bir bakireyi
gecenin içinde kıvranan bu şair ilmeği
kelimeleri ben kanatmadım ki
iyisi mi
kapıları bile kapatmadan bırak burada beni
ve tecavüz süs verip bu yalnızlığa
nefsi müdafaa diye kandır herkesi
91108 istanbul
serçe’ye
91108 istanbul
